Προβληματίζουν , οι μικρές εθνικές ομάδες .

Όλοι παρακολουθήσαμε με προβληματισμό, κυρίως όσον αφορά στην εικόνα και λιγότερο ως προς το αποτέλεσμα, την πορεία της Εθνικής U20 και U18  και η σελίδα στο facebook  "Fifty Shades of Basketball", εξέφρασε την άποψη του , θέτοντας τον δάκτυλον επί τον τύπον των ήλων. 

Αναφέρει πως είναι ευθύνη όλων μας ( όχι μόνο  του προπονητή ή μόνο της Ομοσπονδίας.  Φέρουμε και εμείς ευθύνη ως θεατές. Φέρουμε ευθύνη ως σχολιαστές. Φέρουμε ευθύνη ως γονείς, από όποια θέση έχουμε. 

Και δίνει τροφή για σκέψη .  Διαβάστε το σχόλιο του "Fifty Shades of Basketball", παρακάτω , που εκφράζει και αποτυπώνει πλήρως την κατάσταση που βρισκόμαστε.

Fifty Shades of Basketball 

Χθες στις 7:35 μ.μ.  ·

 

-Με αφορμή ένα ακόμη καλοκαίρι διεθνών υποχρεώσεων για τις μικρές εθνικές ομάδες επιτρέψτε μου να γράψω μερικά σχόλια που κράταγα μέσα μου καιρό. 

- Έχω βαρεθεί την ζωή μου να βλέπω την ίδια, μονότονη επιθετική προσέγγιση από κάθε ελληνική νεανική ομάδα σε διοργανώσεις της FIBA. Επίθεση στο ποστ δίχως κανένα νόημα, κεντρικό σκριν και άγιος ο Θεός αν βρέξει κάτι από την αδύναμη πλευρά μετά από σκιπ πάσα. Το μπάσκετ αυτό έχει πεθάνει και μαζί του έχει τραβήξει στον μπασκετικό Άδη κάθε θιασώτη του. 

- Πρέπει επιτέλους να συνειδητοποιήσουμε όλοι μα ΟΛΟΙ (οπαδοί, media, σχολιαστές επώνυμοι και ανώνυμοι, δημοσιογράφοι, Ομοσπονδία, προπονητές) πως το μπάσκετ έχει αλλάξει. Δεν είναι επιθέσεις των 20 δευτερολέπτων όπου ο χειριστής περιμένει κάποιο σκριν ή να δώσει εισαγωγική πάσα στον ψηλό. Δεν είναι μόνο σετ παιχνίδι και κάθε απόπειρα για αιφνιδιασμό θα πρέπει να τιμωρείται με λιθοβολισμό. Ας ανοίξουμε τα αναθεματισμένα τα ματάκια μας.

- Καλό το μπάσκετ των 80s και των 90s. Χρυσό, άγιο, πείτε το όπως θέλετε. Αλλά πλέον έχουμε 2022. Αν θέλετε να μείνετε εκεί, κολλημένοι, με γειά σας και χαρά σας. Καθίστε με τις αναμνήσεις μιας εποχής και αποχαιρετίστε μια Αλεξάνδρεια που δεν θα γίνει ποτέ δική σας. Τσέχοι, Φινλανδοί, Σλοβένοι και λοιπές δυνάμεις θα σας στέλνουν χαιρετίσματα στην εξουσία όσο εσείς το έχετε ρίξει στην... παρελθοντολαγνεία. Κι έχεις και τους άλλους που trendάρουν ένα απαίσιο hashtag στα social media και μετά απορούμε γιατί κάποια συγκεκριμένα  άτομα ήταν, είναι και θα είναι στο Κοινοβούλιο. 

- Δεν με πειράζει το 28.3% στα τρίποντα της U20 και το 25.1% στα τρίποντα της Εθνικής U18. Ούτε που ήμασταν εκτός 10άδας και στις δύο ηλικιακές βαθμίδες. Με πειράζει η λάθος προσέγγιση του αθλήματος εδώ και 20 χρόνια και βάλε. Και αυτό δεν είναι μόνο ευθύνη του προπονητή ή μόνο της Ομοσπονδίας. Είναι πολύπλευρο. Φέρουμε και εμείς ευθύνη ως θεατές. Φέρουμε ευθύνη ως σχολιαστές. Φέρουμε ευθύνη από όποια θέση έχουμε. Πολύ ή λίγο, δεν έχει σημασία. Και πρώτος εγώ παίρνω την ευθύνη μου ως θεατής και σχολιαστής που δεν λέω πιο δυνατά την άποψη μου επειδή φοβάμαι και αφήνω τον κάθε... απαυτούλη να λέει τις... απαυτούλες του. 

- Θα το λέω συνέχεια μέχρι να βγάλει τρίχες η γλώσσα μου. Η μείωση των ξένων είναι λάθος λύση. Είναι ημίμετρο. Η αύξηση των ξένων είναι σύντομο ανέκδοτο. Όταν οι περισσότερες ΚΑΕ είναι αφερέγγυες σε 6 ξένους, θα βρουν λεφτά για 7ο; Ας μην δουλευόμαστε. Καλύτερα να αυξηθούν τα επιτρεπόμενα ΑΦΜ ανά ομάδα για να φεσώσουν περισσότερο κόσμο. Αφού μπορούν...

- Το μπάσκετ μας πάσχει και σε συλλογικό επίπεδο. Κάποιες εκλάμψεις είναι απλά αναλαμπές που οφείλονται στις σπουδαίες κι ενδεχομένως αθόρυβες δουλειές κάποιων ανθρώπων που σπάνια παίρνουν την αναγνώριση που τους αξίζει. Οι ομάδες στην επαρχία πάσχουν από χρηματοδότηση. Το τηλεοπτικό προϊόν είναι υπό του μηδενός. Τα μόνα έσοδα των ομάδων είναι το στοίχημα και ένα τηλεοπτικό deal όπου αν δεν συμμετείχαν οι μεγάλοι θα ήταν ψίχουλα. Δεν υπάρχουν άνθρωποι που να ξέρουν από marketing κι από social media. Δεν υπάρχει εξειδιξευμένο staff σε basketball analytics. 

- Και για να τελειώσω, γιατί έχω πει ήδη αρκετά και δεν θέλω να μακρηγορώ. Το μπάσκετ είναι απλό άθλημα. Αλλά ταυτόχρονα είναι και ζωντανός οργανισμός. Αλλάζει μέρα με την μέρα, χρόνο με τον χρόνο. Τα τελευταία χρόνια έχουμε δει την μεγαλύτερη επανάσταση στο άθλημα. Τόσο εντός παρκέ με την αύξηση του ρυθμού που οι ομάδες εκτελούν από την περιφέρεια (έχω εξηγήσει και παλιότερα πως ήταν αναπόφευκτο αυτό) όσο κι εκτός με την επικράτηση του specialized coaching, των analytics και την κυριαρχία των social media. Αρνούμαστε πεισματικά να το καταλάβουμε. Και στο γήπεδο και εκτός αυτού. Μπορούμε να αλλάξουμε ακόμα την ρότα του πλοίου, πριν να είναι αργά. Το θέμα είναι αν το έχουμε συνειδητοποιήσει ή μένουμε ακόμα στο όνειρο ενός παρελθόντος μακρινού, γκριζαρισμένου και σχεδόν θολού που έχει αρχίσει να ξεθωριάζει...